Δεν μπορείς να νικήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν μπορείς να πολεμήσεις τους εχθρούς που 'χεις μέσα σου.
Μπορείς να τους αγκαλιάσεις, να τους γνωρίσεις, να τους αγαπήσεις.
Να μάθεις να ζεις με αυτούς και να δέχεσαι τα λάθη τους.
Όχι με βία, αλλά με αγάπη, μόνο έτσι θα καταφέρεις κάποτε να τους εξοντώσεις.
Αγάπησε τη σκοτεινή σου πλευρά, μετράει πιο πολύ από το να αγαπάς το "στιλιζαρισμένο" εγώ σου...

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Παράξενη νύχτα...



Κάπως έτσι κι αυτό το βράδυ ξεχάστηκε στις θύμισες...
Άφησε το φως του φεγγαριού, που γλιστρούσε μέσα από την ανοιχτή κουρτίνα, να την παρασύρει σε σκέψεις, σε εικόνες περασμένες, σε στιγμές μακρινές, σε λόγια θαμμένα στο χθες. Επέτρεψε στη νοσταλγία να πλυμμηρίσει όλο της το σώμα και στην αναπόληση να γίνει βίωμα μέχρι τα μύχια της ψυχής της. Πόσος καιρός είχε περάσει;
Οι αναμνήσεις πονούσαν λιγότερο όσο κυλούσε ο χρόνος. Από ανυπόφορες έγιναν υποφερτές και σιγά σιγά εύκολα βιώσιμες. Ο χρόνος, τελικά, είναι όντως ο καλύτερος γιατρός. Ήξερε πως η κατάσταση ήταν πολύ καλύτερη πια και πως κάποια στιγμή κάθε ίχνος θλίψης θα χανόταν από το ταξίδι στο παρελθόν. Ήταν όμως ένα ταξίδι που δεν μπορούσε ακόμη να αποχωριστεί. Τη συντρόφευε καλά αυτές τις νύχτες. Τις έδειχνε πόσο αγάπησε και πόσο αγαπήθηκε, πόσο πλήγωσε και πόσο πληγώθηκε, πόσα έδωσε και πόσα πήρε... Κι αφού το τέλος δεν τη βασάνιζε πια τόσο πολύ, μπορούσε να εκτιμήσει.. τα μικρά, τα μεγάλα, τα ουσιαστικά, τα ασήμαντα.. όλα... Όλα μπορούσε να τα δει πια, τώρα που δεν τη τύφλωνε ο πόνος...
Μόνο μια γλυκόπικρη θύμιση είχε μείνει.. να της αποδεικνύει πόσο τυχερή ήταν που τα έζησε όλα αυτά... Να της αποδεικνύει το πόσο ζωντανή είναι η καρδιά και η ψυχή της, γιατί ένιωσε συναισθήματα αληθινά, βαθιά, σπουδαία... Να της φωτίζει το δρόμο μπροστά, γιατί τίποτα δεν τελείωσε ακόμα...
Η καρδιά, η ψυχή και το μυαλό, μαζεύουν τα κομμάτια τους, φοράνε το πιο αισιόδοξο χαμόγελο τους, ίσως και λίγο νοσταλγικό που και που, και προχωράνε μπροστά.. Έτοιμοι πλέον να αναζητήσουν μία νέα δυνατή συγκίνηση... Έναν έρωτα φρέσκο και ζωντανό... Έναν καινούριο δρόμο...

8 σχόλια:

Venus on fire είπε...

Κάθε μέρα κάνω την ίδια συζήτηση.
Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.
Αργεί όμως και ο πόνος είναι μεγάλος.
Και οι αναμνήσεις μαχαίρια !!!
Αυτό που με τρελαίνει είναι η ελπίδα,γιατί πεθαίνει τελευταία.
Καλό Σαβ/κο να έχεις.

Unidentified είπε...

Πόσο δίκιο έχεις καλή μου...
Καλό σαββατοκύριακο και σε σένα εύχομαι...

Argyrios G. είπε...

oraies oi thimises....oraies oi anamniseis, kai akoma pio omorfes einai otan o ponos einai ligo makria....kai mporoumen na eimaste evgnomones gia ta osa zisame tin
kalispera mou...

Unidentified είπε...

Συμφωνώ με όσα είπες...
Πόσο εύχομαι κάποιες φορές να ήταν ο πόνος λίγο μακριά.. λίγο πιο μακριά...
Καλό σου βράδυ...

Estella είπε...

Ο Χρόνος είναι τρελός... Όταν θες να περάσει...μένει στάσιμος και σε κοιτάζει. Οταν θέλεις να παγώσει γελάει και τρέχει... Μην στηρίζεσαι στον χρόνο. Εχεις τη δύναμη μέσα σου ν αντιμετωπίζεις τον πόνο που αισθάνεσαι. Στηριξου στις δικές σου δυνάμεις και μην αφήνεσαι να σ οδηγεί ενας τρελός. Μόνο στο δαφνί μπορεί να σε πάει. Καλά να περνάς.

Unidentified είπε...

Estella μου,
μόνο ένα ευχαριστώ μπορώ να πω για το σχόλιο σου.. τίποτα άλλο...
Καλή σου νύχτα...

next_day είπε...

ποτέ δεν πίστεψα ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός..ο χειρότερος θα έλεγα..στηρίζεσαι στον χρόνο και τελικά μένεις κολλημένος πίσω!
Σημασία όμως έχει ότι τα κατάφερες και προχώρησες μπροστά και σου αξίζουν πολλά μπράβο! Ξέρεις...δεν το καταφέρνουν πολλοί στα αλήθεια!!!!
Σου χαρίζω τις πιο γλυκές μου σκέψεις για το νέο σου ξεκίνημα..Καλέ διαδρομές στον καινούριο δρόμο!!!!
Φιλί γλυκό!

Unidentified είπε...

Next day μου,
ο χρόνος μάλλον λειτουργεί με διάφορους τρόπους.. αναλόγως πως θα τον χειριστείς και πως θα τον αξιοποιήσεις... Μπορεί να γίνει ο δυνατότερος σύμμαχος και ο χειρότερος εχθρός...
Όση δύναμη όμως και να βάζεις για να προχωρήσεις μπροστά, έρχονται στιγμές που αυτό το ταξίδι φαίνεται τόσο μα τόσο δύσκολο, και ο προορισμός απλησίαστος.. κι όταν δεν μπορείς καν να σκεφτείς τις επιθυμίες σου να πραγματοποιούνται, πόσο κουράγιο να δείξεις άραγε;...
Σ' ευχαριστώ πολύ για τ σχόλιο σου.. και εύχομαι ολόψυχα να μπορέσεις κάποια στιγμή να έχεις τον χρόνο με το μέρος σου... κι εσύ κι εγώ...
Καλή σου νύχτα... Φιλιά...