Κάτι δικό μας...

Ακούμπησε τα χέρια της στο τραπέζι. Τα πόδια της ακόμη έτρεμαν από το σοκ. Προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί, να χωρέσει στο μυαλό της αυτό που μόλις είχε ακούσει. Ήταν όμως αδύνατον. Αδύνατον. Αυτή η λέξη ακουγόταν μέσα στο κεφάλι της ξανά και ξανά. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό, σκεφτόταν. Υπήρχαν σχέδια, τα οποία δεν περιελάμβαναν ούτε μπορούσαν να συμπεριλάβουν κάτι τέτοιο. Υπήρχαν όνειρα, που τώρα, μέσα σε λίγα μόνο λεπτά, ανατρέπονταν πλήρως. Διαλύονταν. Μέσα σε ένα λεπτό τα πάντα γύρω της στροβιλίζονταν. Έπρεπε επειγόντως να καθίσει, προτού λιποθυμήσει. Γιατί καθώς ήταν μόνη αυτή τη στιγμή, κανείς δεν θα μπορούσε να τη βοηθήσει. Να τη βοηθήσει. Μα δεν ήταν αυτή που χρειαζόταν βοήθεια στην προκειμένη περίπτωση. Και ποιος ήταν αυτός που έπρεπε να φανεί δυνατός τώρα; Εκείνη; Δεν είχε ιδέα πως να το κάνει αυτό. Εκείνος ήταν πάντα η δύναμη της, το στήριγμα της, το κουράγιο της. Εκείνος τη βοηθούσε, τη συμβούλευε, την προστάτευε. Στεκόταν δίπλα της φρουρός του εύθραυστου χαρακτήρα της. Κι εκείνη ευγνωμονούσε τη ζωή που τον έφερε στον δρόμο της και τον αγαπούσε όσο πιο δυνατά, έντονα, παθιασμένα, όσο πιο ολοκληρωτικά μπορούσε. Μα ποτέ δεν έμοιαζε αρκετό. Ήθελε να τον αγαπά κι άλλο, να τον θέλει κι άλλο, να τον έχει κι άλλο. Κι άλλο λίγο. Κάθε φορά λίγο παραπάνω. Πώς λοιπόν θα αντιστρέφονταν οι ρόλοι έτσι ξαφνικά; Κι όμως. Αυτή τη φορά ήταν εκείνος που την είχε ανάγκη. Αυτή τη φορά ήταν εκείνος που έπρεπε να την νιώσει στήριγμα και δύναμη του. Κι όσο διαλυμένη κι αν αισθανόταν, έπρεπε να είναι εκεί. Για εκείνον. Μόνο για εκείνον. Πάντα για εκείνον.
Κοίταξε το ρολόι της. Αν δεν έφευγε θα αργούσε στο ραντεβού που είχε κλείσει στο γυναικολόγο. Και άλλωστε, ήθελε να βρεθεί κοντά του όσο πιο γρήγορα γινόταν. Μάζεψε λοιπόν τα κομμάτια της, ντύθηκε γρήγορα και έφυγε βιαστικά από το σπίτι. Σε μισή ώρα ήταν στο γραφείο του γιατρού. Το ραντεβού ήταν αρκετά σύντομο. Βγήκε από εκεί μέσα σαν χαμένη και η αλήθεια είναι πως εντελώς μηχανικά έφτασε στο απρόσωπο μεγάλο κτίριο. Ούτε που θυμόταν τη διαδρομή μέχρι εκεί. Τον βρήκε στο παγερό, λευκό δωμάτιο. Μόλις την αντίκρισε, ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Ένα γλυκό χαμόγελο που την συνέτριψε ακόμη πιο πολύ, έκανε όμως προσπάθειες να συγκρατηθεί. Δεν ήθελε να τον κάνει να νιώθει χειρότερα. Τον πλησίασε και του έδωσε ένα φιλί. "Γεια σου", της είπε. Κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια της και μάλλον βρήκε αυτό που έψαχνε. Αυτό που περίμενε. "Πρέπει να σου τηλεφώνησε ο γιατρός. Σε μένα μόνο κάτι μισόλογα είπε. Θέλω να ξέρω όμως. Θέλω να μου πεις την αλήθεια. Θα το κάνεις;" Εξακολουθούσε να έχει τα μάτια του καρφωμένα επάνω της. Κι εκείνη του έγνεψε ένα θλιμμένο ναι. Ήταν καθισμένη στο κρεβάτι δίπλα του κι εκείνος της κρατούσε σφιχτά το χέρι. Σφιχτά, μα τόσο απαλά συνάμα. "Πόσο χρόνο μου δίνουν λοιπόν;", τη ρώτησε. Εκείνη πάλεψε για λίγο με τις λέξεις που δεν μπορούσε καν να αρθρώσει και απάντησε, "Δύο μήνες.. στην καλύτερη περίπτωση..."
Επεξεργάστηκε για λίγο την πληροφορία. "Κάτι είναι κι αυτό, σωστά;" είπε τελικά. "Θα μπορέσω να σε χαρώ για δύο μήνες ακόμη. Και θα φροντίσω να σε χορτάσω!" συνέχισε γλυκά. Τα τρυφερά του λόγια την άγγιζαν και την έθλιβαν ταυτόχρονα. Της χάιδεψε απαλά το μάγουλο κι εκείνη χάθηκε στο χάδι του. "Είναι και κάτι άλλο που πρέπει να σου πω" είπε και άθελα της άφησε ένα δάκρυ να κυλήσει στο πρόσωπο της. "Τι είναι αγάπη μου; Τι συμβαίνει;" αναρωτήθηκε και η ανησυχία ήταν ολοφάνερη στη φωνή του. Πήρε λίγο χρόνο για να μπορέσει να αποκόψει τις σκέψεις της και απάντησε. "Είμαι έγκυος." Είδε και πάλι ένα χαμόγελο να ζωγραφίζεται στο πρόσωπο του, πιο όμορφο πιο τρυφερό και πιο ζωντανό από πριν. Την τράβηξε κοντά του, τη φίλησε γλυκά και την κράτησε στην αγκαλιά του. Και τώρα που το πρόσωπο της ήταν ακουμπισμένο στο στήθος του, άφησε τη θλίψη να ξεχυθεί από τα μάτια του. Θλίψη μαζί με χαρά, απογοήτευση μαζί με ευγνωμοσύνη, φόβος μαζί με προσμονή. Χείμαρρος οι σκέψεις στο μυαλό του. Μία όμως επικράτησε, κι ήταν αυτή που έκανε το πρόσωπο του να γαληνέψει και πάλι, μαζί και την ψυχή του. 'Τουλάχιστον θα έχει κάτι δικό μου. Κάτι δικό μας...' Την κράτησε ακόμη πιο σφιχτά στην αγκαλιά του. Κι εκεί θα την κρατούσε, μέχρι το τέλος...

I want to break free...

Τα περιθώρια στενεύουν. Και οι τέσσερις τοίχοι γύρω μου γίνονται όλο και πιο ασφυκτικοί. Και οι αντοχές μου συρρικνώνονται μέρα με τη μέρα. Και οι σκέψεις που κατακλύζουν το μυαλό μου γίνονται θηλιά. Και οι διέξοδοι φράζουν μία προς μία.

Άγνωστη η συνέχεια και θολή.

Κάποιες φορές πρέπει να ψάξεις πολύ, πάρα πολύ, για να καταφέρεις να βρεις τη δύναμη που χρειάζεσαι. Για να μη αφεθείς έρμαιο των καταστάσεων. Όσες αντιστάσεις όμως κι αν κρατάς, αναπόφευκτα κάποια στιγμή οι καταστάσεις σαν χείμαρρος σε παρασύρουν. Και το μόνο που νιώθεις.. πίεση..κι εξάντληση.. και αγανάκτηση. Πρέπει ωστόσο να καταφέρεις να αφήσεις πίσω σου ότι σε πνίγει. Να μπορέσεις να κάνεις ότι σε επηρεάζει να μοιάζει μικρό κι ασήμαντο. Να επιτύχεις την απελευθέρωση του εαυτού σου από την όποια επιρροή.. ατόμων, γεγονότων, σκέψεων, συναισθημάτων.

Πού μπορείς όμως να βρεις το κουράγιο για όλα αυτά; Γιατί εγώ το έχω χάσει καιρό τώρα. Μου το πήραν όλο, το απορρόφησαν. Και δεν έμεινε τίποτα...

Αποφάσεις...

Αποφάσεις, αποφάσεις, αποφάσεις... Από το τι θα φορέσεις σήμερα, μέχρι το τι θα κάνεις με τη ζωή σου. Αποφάσεις που αφορούν εσένα και αποφάσεις που έχουν επιπτώσεις στους γύρω σου. Καλείσαι συνεχώς, όλο και πιο συχνά όσο μεγαλώνεις, να επιλέγεις ανάμεσα σε δρόμους, σε εναλλακτικές, σε αυτά που θέλεις και σε όσα ζητούνται από εσένα. Και οι επιλογές σου αυτές έχουν βαρύτητα συνήθως, είτε μικρή είτε μεγάλη, είτε μόνο για εσένα είτε και για άλλους. Δημιουργούν, οριοθετούν, αναπτύσσουν, εξελίσσουν, καθορίζουν, σκιαγραφούν, προδιαγράφουν, προετοιμάζουν, καταστρέφουν, ζωντανεύουν, συμπληρώνουν, αναβάλλουν, επιταχύνουν, επισημοποιούν, καταργούν, επιβάλλουν... και πόσα ακόμη!
Οι επιλογές σου και οι αποφάσεις σου είναι αυτές που σε διαμορφώνουν και σε χαρακτηρίζουν. Η επιλογή που θα κάνεις σε κάθε περίπτωση, αποκαλύπτει και ένα κομμάτι του εαυτού σου, μια επιθυμία σου, έναν δισταγμό, έναν φόβο, ένα ρίσκο. Και είναι αυτές οι αποφάσεις που συνθέτουν και το μονοπάτι της σύντομης ζωής σου. Είναι αυτές που είτε εμπλουτίζουν αυτό το μονοπάτι με εμπειρίες, στιγμές, εικόνες, ήχους και συναισθήματα, είτε το αφήνουν ξερό και άδειο, συνέπεια δειλίας, ντροπής, ενοχής. Όποιο κι αν είναι το δικό σου μονοπάτι, είναι αυτό που εσύ δημιούργησες. Να κάνεις κτήμα σου αυτή τη γνώση. Και δεν έχει σημασία αν είναι γεμάτο ιστορίες ή απλοϊκά κοινό. Αυτό που μετράει είναι να έχει προκύψει από δικές σου αποφάσεις, δικά σου θέλω και πρέπει, δικούς σου φόβους και ανασφάλειες, δικές σου παράτολμες κινήσεις, δικές σου σκέψεις και πρωτοβουλίες, δικά σου λάθη. Γιατί μόνο τότε είναι αληθινά δικό σου, μόνο τότε η διαδρομή της ψυχής σου είναι αυτή που εσύ διάλεξες. Να είσαι ευγνώμων για αυτό.
Κι αν όλα αυτά δεν ισχύουν, αν ο δικός σου δρόμος είναι καμωμένος πάνω σε σκέψεις άλλων, σε επιθυμίες άλλων, σε επιταγές άλλων, σε ανάγκες άλλων.. τότε έχεις αφήσει τη ζωή σου να τη ζήσει κάποιος άλλος, τότε το είδωλο που σε κοιτάζει μέσα από τον καθρέφτη, ότι κι αν πιστεύεις, δεν είσαι εσύ. Κρίμα...

Θέλω...

Θέλω να διώξω από τα μάτια σου τη θλίψη
τον πιο βαθύ σου πόνο να τον κάνω να χαθεί
να δείξω δρόμο στην καρδιά σου για να ανοίξει
και νέα αισθήματα βαθιά να υποδεχτεί.

Θέλω η ανάσα σου να βρίσκει τη δική μου
όταν τη νύχτα στο μαξιλάρι ακουμπά
τα δυο σου χείλη να ψάχνουν το φιλί μου
και το κορμί σου στο άγγιγμα μου να ξυπνά.

Θέλω το πρόσωπο σου να 'χω απέναντι μου
το βλέμμα το δικό σου χαραγμένο στο μυαλό
τα τρυφερά σου λόγια να μιλάνε στη ψυχή μου
και την αγάπη σου μονάχα να κρατώ για φυλαχτό.

Θέλω να βρω το μυστικό σου μονοπάτι
να ξεκλειδώσω αυτού του νου τα μυστικά
να μην υπάρχει στο σώμα ετούτο κάτι
που να μην ξέρω σαν δικό μου τώρα πια.

Θέλω εσένα.. μόνο εσένα...
Για τόσο.. για όσο...

What D. loves...

Μετά από πρόσκληση του Liani (και της περιέργειας του!) καλούμαι να αναφέρω 10 πράγματα τα οποία αγαπάω. Μετά, λοιπόν, από ώριμη σκέψη και περισυλλογή σας τα παραθέτω.

Αγαπάω...

1. Τη θάλασσα. Ήρεμη, άγρια.. όπως κι αν είναι τη λατρεύω..
2. Τη βροχή. Το να την ακούω, να τη μυρίζω, να τη βλέπω, να περπατάω σ' αυτή..
3. Τις νύχτες με το φεγγάρι στον ουρανό. Μπορώ να ξεχαστώ μέσα τους χωρίς καν να το καταλάβω..
4. Τη μουσική. Απ' το πρωί που ξυπνάω μέχρι και να κοιμηθώ, με συντροφεύουν συνεχώς μελωδίες..
5. Τα βιβλία και τις ταινίες. Όσα κι αν μου δώσεις δεν θα είναι ποτέ αρκετά!
6. Το χορό. Ζω, αναπνέω, αισθάνομαι μέσα από αυτόν. Απελευθερώνομαι, ξεσπάω, χάνομαι και ανακαλύπτω..
7. Τους ανθρώπους που είναι δίπλα μου και το αποδεικνύουν, είτε με το πιο μεγάλο είτε με το πιο μικρό..
8. Την αγκαλιά, στην οποία μπορώ να χαθώ ολοκληρωτικά χωρίς δεύτερη σκέψη. Ειδικά αν τη συνοδεύει κι ένα χάδι..
9. Την αλήθεια, όσο κι αν πονάει κάποιες φορές..
10. Τις σκέψεις μου. Καλές ή κακές, ευχάριστες ή σκοτεινές. Χαρούμενες, καταθλιπτικές, μελαγχολικές, σοβαρές, χαζές, αστείες, δίκαιες ή άδικες.. Είναι δικές μου. Και όλες μου λένε και κάτι για εμένα, μου παρουσιάζουν διαφορετικές πτυχές μου..

+ Επιπλέον, και εκτός όλων αυτών, νομίζω ότι αγαπάω τα λάθη μου. Θέλω να πιστεύω ότι με κάνουν καλύτερη, ή τουλάχιστον μου δείχνουν κομμάτια του εαυτού μου..


Τώρα πρέπει κι εγώ να προσκαλέσω 10 άτομα να κάνουν το ίδιο.
Έχουμε και λέμε:
next_day, mariw, sykaki, anima, Estella, Ginny, mariposa, Merlin, Venus και Vany
θα ήθελα να ακούσω τι έχετε να πείτε. Ή πιο σωστά, να διαβάσω τι έχετε να γράψετε!

That's all from me...

Χαμογέλα

Μετέωρο βήμα σε έδαφος άγνωστο. Αβέβαιο περπάτημα ανάμεσα στο "πρέπει" και το "μη". Αναζήτηση μεταξύ του "θέλω" και του "αναγκάζομαι", μεταξύ του "επιλέγω" και του "επιβάλλεται". Αμφιβολία για το χρόνο που τρέχει, για τις στιγμές που χάνονται, για το αύριο που περιμένει.
Οι επιλογές είναι στο χέρι σου, το ίδιο και οι συνέπειες τους. Διάλεξε και πράξε. Ζήσε και μη μετανιώνεις. Κι όταν οι σκέψεις σε πνίγουν.. χαμογέλα!

Νιώθω...

Νιώθω κερί, που η φλόγα του τρεμοπαίζει στο παραμικρό ερέθισμα του αέρα.
Νιώθω χαρτί άγραφο, κενό. Ή και γεμάτο με λόγια ανάκατα, μουτζούρες, ασύμβατους λεκέδες στο λευκό.
Νιώθω φιλί που ανέβηκε στο στόμα, όμως έμεινε εκεί και δεν δόθηκε ποτέ.
Νιώθω αγκαλιά που έμεινε ανοιχτή να περιμένει, κάτι που δεν έρχεται ποτέ.
Νιώθω λέξη που κρύφτηκε πίσω από τα χείλη και δεν ειπώθηκε ποτέ.
Νιώθω ουρλιαχτό που θέλει να εκφραστεί, αλλά κρύβεται μέσα σε λυγμούς και δάκρυα.

Τουλάχιστον όμως νιώθω..Ζω, βιώνω, αισθάνομαι.. Δεν αναλώνομαι, δεν χαρίζομαι, δεν συμβιβάζομαι.
Πέφτω, χαρακώνομαι, γδέρνομαι.. για να μπορέσω να σηκωθώ πιο δυνατή και να συνεχίσω.. να δίνω νόημα στην ύπαρξη μου...

25.09.2010

Η νύχτα βροχερή και οι ήχοι της με γαληνεύουν. Κουκουλωμένη στα σκεπάσματα, έχω την αίσθηση σου στο πλάι μου. Νιώθω τα χέρια σου στο σώμα μου και με φαντάζομαι κουλουριασμένη στην αγκαλιά σου. Ζεστό συναίσθημα, διώχνει μακριά την ψύχρα της νυχτιάς. Αντικρίζω το βλέμμα σου στο σκοτάδι να μου ζητά και να μου δίνει, το φιλί σου γλυκό σα να ακουμπά στο μάγουλο μου. Το χέρι σου μου χαϊδεύει τα μαλλιά και η φωνή σου, αφήνοντας την ανάσα της πάνω μου, μου ψυθηρίζει ήχους, εικόνες, μουσικές. Και όσο η βροχή δυναμώνει, τόσο πιο επιτακτική γίνεται η ανάγκη για την παρουσία σου. Όσο δεν κοπάζει ο άνεμος που συνοδεύει τις σταγόνες, τόσο η μορφή σου ζωντανεύει στο μυαλό μου. Πάνε μέρες που σε ζητώ, κι εγώ, κι η ψυχή, και το σώμα. Μα εσύ είσαι εκεί, κι εγώ είμαι εδώ.
Καλή σου νύχτα μάτια μου..
Και μην ανησυχείς. Έχω τη σκέψη μου να σε προσέχει κι έχω τη σκέψη σου να με κρατά...

Λίγο ακόμη...

Παραδίνομαι στο άγγιγμα σου και χάνομαι στη δίνη αυτής της νύχτας. Το σώμα σου με καλεί κι εγώ ανταποκρίνομαι, πιστοί ακόλουθοι κι οι δυο της επιθυμίας. Η ζεστασιά του κορμιού σου πάνω στο δικό μου αναριγεί το είναι μου, και το φιλί σου γλυκός πειρασμός. Το κάθε σου χάδι ξυπνά τις αισθήσεις μου και η αγκαλιά σου τρυφερά με αιχμαλωτίζει. Νιώθω τη δύναμη σε κάθε σου κίνηση, και η ένταση ζωντανεύει το πάθος ασίγαστα, στιγμή προς στιγμή. Καθώς τα χέρια σου κυλούν στις γραμμές μου, ταξιδεύω πέρα από σκέψεις και ανασφάλειες, από πρέπει και μη. Ενώνω τη σκιά μου με τη δική σου και αφήνομαι να με κυριεύσεις. Το χέρι μου σφιχτά πάνω στο δικό σου. Το μόνο που ακούγεται είναι δυο σώματα βυθισμένα σε μια ολοκληρωτική επαφή. Σκοτάδι, και το μόνο που φαίνεται είναι η αντανάκλαση από τα βλέμματα μας..βαθιά το ένα μέσα στο άλλο.. Λίγο ακόμη...