Γδύσου...

Να γδυθώ μου ζητούσες επίμονα, μα δεν τολμούσα. Με τρόμο σκεφτόμουν πως θα τα δεις όλα, κι ας είναι λιγοστό το φως. Θα λάμψουν οι αμυχές στο σκοτάδι, θα πάρουν μορφή τα ξεχασμένα γδαρσίματα. Δεν ήθελα να σου φανερώσω τις πληγές μου. Φοβόμουν. Όταν απογυμνώνονται τα εσώτερα, γίνονται ποτάμι, χείμαρρος, και δεν υπάρχει γυρισμός.
Είπα να σου εξηγήσω, να τα βάλω σε μια σειρά, να σου τα παρουσιάσω με λέξεις, μήπως και γίνουν πιο εύπεπτα, μήπως τρόμαζε λιγότερο η σκέψη της απογύμνωσης. Πάλευα, πόσο πάλευα. Άνοιγα το στόμα, ανέπνεα βαθιά, έκανα να αρθρώσω αλλά πνίγονταν οι πόνοι και φάνταζα αλήθεια τόσο γελοία.
Όχι, παρεξήγησες, δεν ήταν δειλία. Αλλά να, δεν είχα μάθει να γδύνομαι. Μόνη μου, κατ' επιλογή. Είχα συνηθίσει να με παρασύρουν και ύπουλα να απομακρύνουν τη φορεσιά μου. Άλλοτε να μου την ξεσκίζουν βίαια και χωρίς οίκτο. Όμως όχι αυτό, αυτό δεν ήταν βήμα να γίνει έτσι εύκολα. Ήταν salto mortale κανονικό, απ' αυτά που σου τρυπάνε και μυαλό και ψυχή και ξεχνάς να αναπνεύσεις.
Είχες σταθεί εκεί απέναντι, περίμενες υπομονετικά και ανυπόμονα. Δύο μάτια έχουν μεγαλύτερη δύναμη απ' όση αντέχεται πολλές φορές. Εκεί κι εγώ, κοκκαλωμένη. Η εξουσία του χρόνου αμείλικτη, ποτέ δεν υπολογίζει τα θέλω και την αδυναμία.
- Γδύσου.
- Ντρεπομαι.
- Ποιον;
- Εμένα.
Δεν θέλω να με δω, φοβάμαι να με δω. Γιατί θα μου φανερώσω όλα όσα μου κρύβω.