Κακές συνήθειες...

Έπιασε αέρας και μια ψύχρα απλώθηκε στο πρωινό. Παράξενο, τέτοια εποχή. Στο μπαλκόνι με καφέ και τσιγάρο σκεφτόταν την τραγική ειρωνία της κατάστασης, το αλλόκοτο συνταίριασμα του καιρού με το χάος στις σκέψεις της. Τράβηξε μια καλή ρουφηξιά και άφησε τον καπνό να θολώσει για λίγο το νου, για λίγο μόνο. Έκλεισε τα μάτια και έφερε εμπρός της τη θάλασσα, ταξίδεψε μέσα στο μπλε και στον μελωδικό χορό των κυμάτων. Κι έπειτα πέρασε σε κάθε είδους λογισμούς, συλλογισμούς αναλογισμούς απολογισμούς... δες παιχνίδια που σκαρώνουν οι λέξεις καμιά φορά.
Λιγοψυχία, αδυναμία χαρακτήρα ή ένα ακόμη ανθρώπινο στάδιο; Τα έβαζε με την πάρτη της, προσπαθώντας να καταλήξει στο αν είχε το δικαίωμα μιας τέτοιας αντιμετώπισης ή αν ήταν ένα παραιτημένο μικρό ανθρωπάκι. Έφταιγε αυτή η ηλίθια ανάγκη και απαίτηση τελειότητας στην οποία είχε υποβάλλει τον εαυτό της, ή τελικά την χαρακτήριζε μια αλλοπρόσαλλη υπερβολή σε όλα που την έκανε να μοιάζει γελοία; Ήταν όντως θεμιτό και "φυσιολογικό" να αφήνεται σε τέτοιες σκέψεις και συναισθήματα, ή απλώς θυματοποιούσε το άτομο της;
Κάπως έτσι τελείωσε το τσιγάρο, κάπως έτσι φουρτούνιασε και η θάλασσα. Έπιασε να στρίψει το επόμενο, ενώ με βαθιές ανάσες βάλθηκε να ημερέψει πάλι το κύμα.
Μια γουλιά καφέ και μια καλή ρουφηξιά απ' το τσιγάρο.
Κακές οι συνήθειες, αυτό όμως το πρωινό ήταν δικό της... 

Rising...

Λιγοστό το φως που ξεγλιστρά από το παράθυρο..
μπαίνει να κρυφτεί, να ξεκουραστεί από τη βουή του δρόμου. 
Μετρημένες και οι ρωγμές στον τοίχο απέναντι..
σημάδια αφημένα από σκέψεις που ξεπέρασαν φωνή και λογική. 
Με εικόνες θολές και αναπολήσεις μελαγχολικές, 
ο νους ταξιδεύει και χάνεται. 
Τον απορροφά η σιωπηλή ένταση της νύχτας. 
Τον αναλώνει η ήρεμη θλίψη που τριγυρίζει στο σκοτάδι. 
Τα όνειρα συντροφεύουν τις ξοδεμένες αγκαλιές. 
Τα χέρια ζητούν αγγίγματα και το σώμα ψάχνει χάδια.
Γαλήνη το μυαλό και συγκίνηση η ψυχή. 
Και κάπου εκεί το φως το λιγοστό ξεφεύγει,  για να σμίξει με τα παιχνιδίσματα του πρωινού. 
Ξημέρωσε...

Σωσίβιο...

Κι εσύ μου ζητάς να σε σώσω.

Από τι; Από ποιον;

Βρήκες και άνθρωπο να προσφέρει σωτηρία.

Καλά καλά δεν μπορώ να σώσω τον εαυτό μου.

Αντί να αναζητάς σωτήρες και σανίδες,

γιατί δεν προσπαθείς να αγαπήσεις;

Να νιώσεις, να αφουγκραστείς, να γευτείς,

να σεβαστείς, να δεχτείς;

Πρώτα απ' όλα τον εαυτό σου.

Έπειτα κάποιον άλλον, και κάποιον άλλον...

Έτσι δεν θα χρειάζεσαι πια σωτηρία,

δεν θα έχεις ανάγκη από σωσίβια και φιλιά ζωής.

Παρά μόνο από εμπειρίες, από γνωριμίες,

από λάθη, από βαθιά βλέμματα.

Μην τρέχεις μονίμως να σωθείς, κάποια στιγμή

θα κουραστείς και θα παραδοθείς άλλωστε.

Σταμάτα, κοίταξε κατάματα

και αντιμετώπισε ό,τι σε τρώει.

Σώπασε και γίνε αυτό που θες να αντικρίζεις.

Ζητάς να σε σώσω.

Από τι; Από ποιον; Ξέρεις;

Κι εγώ παλεύω ακόμα να με σώσω από μένα...