Λένε πως ο χρόνος λειτουργεί σαν γιατρικό και επουλώνει, είτε το θέλεις είτε όχι, είτε το πιστεύεις είτε όχι.
Λένε πως όσο πιο μακρινές οι στιγμές και οι αναμνήσεις, τόσο πιο ανάλαφρη και ανώδυνη η θύμιση.
Λένε και κάτι πιο σκληρό... Όλα τελειώνουνε κι όλα περνάνε.
Το μόνο που κανείς, τόσο έξυπνα, δεν αναφέρει είναι η διαδρομή. Είναι το πώς φτάνεις στο πέρασμα του χρόνου, στην ώρα που όσα έχουν τελειώσει έχουν περάσει κιόλας.
Πώς γεμίζει το κενό που έχει ανοίξει μέσα σου... ή πώς χάνεται, πώς αποχωρίζεσαι αυτό το κομμάτι σου που έμεινε κενό.
...Το μυαλό λειτουργεί πολύ παράξενα, σχεδόν προστατευτικά για την καρδιά και τη ψυχή πολλές φορές. Θα θολώσει τη μνήμη.. Θα σβήσει τη μυρωδιά την τόσο γνώριμη, την αίσθηση που αφήνει το άγγιγμα, το φιλί, την ανάγκη για την αγκαλιά... Έως τότε...
Άραγε μέσα από τις πιο άγριες στιγμές μας εμφανίζονται οι πιο μεγάλες δειλίες μας;
Άραγε είναι τόσο εύκολο να χαθείς και να μη μπορείς να βρεις το δρόμο σου;
Άραγε είναι τόσο κοινότυπο οι σκέψεις σου να ταξιδεύουν συνεχώς και να γυρίζουν σε όσα προσπαθείς να μη φέρνεις στο μυαλό σου;
Και απλά να κάνεις υπομονή, γιατί κάποια στιγμή ο χρόνος θα διορθώσει τα πάντα... ή σχεδόν τα πάντα...
Και αλήθεια, πώς μπορείς να πιστεύεις ότι το εγώ σου δεν είναι αρκετό, όταν ό,τι είσαι είναι απλώς υπέρογκο και θαυμάσιο;...
Λένε πως όσο πιο μακρινές οι στιγμές και οι αναμνήσεις, τόσο πιο ανάλαφρη και ανώδυνη η θύμιση.
Λένε και κάτι πιο σκληρό... Όλα τελειώνουνε κι όλα περνάνε.
Το μόνο που κανείς, τόσο έξυπνα, δεν αναφέρει είναι η διαδρομή. Είναι το πώς φτάνεις στο πέρασμα του χρόνου, στην ώρα που όσα έχουν τελειώσει έχουν περάσει κιόλας.
Πώς γεμίζει το κενό που έχει ανοίξει μέσα σου... ή πώς χάνεται, πώς αποχωρίζεσαι αυτό το κομμάτι σου που έμεινε κενό.
...Το μυαλό λειτουργεί πολύ παράξενα, σχεδόν προστατευτικά για την καρδιά και τη ψυχή πολλές φορές. Θα θολώσει τη μνήμη.. Θα σβήσει τη μυρωδιά την τόσο γνώριμη, την αίσθηση που αφήνει το άγγιγμα, το φιλί, την ανάγκη για την αγκαλιά... Έως τότε...
Άραγε μέσα από τις πιο άγριες στιγμές μας εμφανίζονται οι πιο μεγάλες δειλίες μας;
Άραγε είναι τόσο εύκολο να χαθείς και να μη μπορείς να βρεις το δρόμο σου;
Άραγε είναι τόσο κοινότυπο οι σκέψεις σου να ταξιδεύουν συνεχώς και να γυρίζουν σε όσα προσπαθείς να μη φέρνεις στο μυαλό σου;
Και απλά να κάνεις υπομονή, γιατί κάποια στιγμή ο χρόνος θα διορθώσει τα πάντα... ή σχεδόν τα πάντα...
Και αλήθεια, πώς μπορείς να πιστεύεις ότι το εγώ σου δεν είναι αρκετό, όταν ό,τι είσαι είναι απλώς υπέρογκο και θαυμάσιο;...
07.06.2013
2 σχόλια:
...και απλά κάνεις υπομονή??
Πολύ μεγάλη λέξη η υπομονή για να χωρέσει δίπλα το "απλά".. Πολύ μεγάλη αρετή που στις μέρες μας λίγοι έχουν.
Όσο για το χρόνο, ναι, να 'σαι σίγουρα (άλλωστε σίγουρα θα το έχεις βιώσει ήδη θαρρώ) πως θα τα φέρει όλα αυτά που είπες. Πάντα τα φέρνει. Αλλά το ταξίδι,(...) όχι, αυτό δε θα μπορούσε να στο πει κανείς, μη τα θες και όλα στο πιάτο. Το ταξίδι ως τη λύτρωση του χρόνου είναι που θα δείξει την αξία σου. Είναι αυτό για το οποίο πρέπει και εσύ να κάνεις κάτι. Μετά θα τα κάνεις όλα αυτός, μόνος του. Ο μέγας χρόνος! :)
Άλλο μεγάλο κεφάλαιο και ο χρόνος. Άντε μην αρχήσω και γράφω και κάνω ολόκληρη ανάρτηση σε φόρμα σχολίου. :P
Καλό απόγευμα!
Και που 'σαι,
breathe,
keep breathing.. ;)
Jade μου,
δεν έχω να προσθέσω κάτι...τα είπες όλα! Άτιμος ο χρόνος όμως, σα να κολλάει κάποιες φορές μέχρι να έρθει η ώρα να πας παρακάτω...Έως τότε, προσπαθείς...και θυμάσαι...
Καλή σου μέρα, έστω κι αργά!
ΥΓ: Trying,
keep trying... :)
Δημοσίευση σχολίου