Reaching out for the unknown...

Ανοίγω το μυαλό μου σε νέους ορίζοντες και ξεκλειδώνω την καρδιά μου σε καινούριες ανατολές, προσμένοντας αλλιώτικα ηλιοβασιλέματα.
Κινούμαι μεταξύ του πριν και του μετά, μετέωρη στο τώρα και στην κάθε στιγμή που απρόσμενα πετάγεται εμπρός μου. Παλεύω να δράσω όταν έρθει η ώρα μου και να ονειρευτώ πριν να είναι πια πολύ αργά. Αναπλάθω το είναι μου και προσδιορίζομαι πάλι από την αρχή, για μια φορά ακόμη. Θέλω απεγνωσμένα να φτάσω εκεί, μόνο που το εκεί έρχονται ώρες που χάνει τον προσδιορισμό του. Κλείνω τα μάτια και φέρνω στο νου μου ότι αγάπησα και ότι μίσησα, ότι κρατώ διαρκώς στη σκέψη μου και ότι έκρυψα καλά στα βάθη μου.
Έχω ανάγκη να κοιτάξω κατάματα την ψυχή μου και να την αφήσω να μου ψιθυρίσει τα πιο μεγάλα μυστικά της. Και να τα νιώσω, να τα αγκαλιάσω, να τα κρατήσω σφιχτά και να τα κάνω κτήμα μου.
Απλώνω το χέρι ξανά, για να φτάσω αυτό το κάτι το απροσδιόριστο. Και με τα πάντα μου παρακαλώ να βρεθεί το χέρι σου μέσα στο δικό μου, να με τραβήξει κοντά σου. Λίγο πιο κοντά σε αυτό το κάτι...

Πύρινα Μάτια...

Κάτι τέτοιες ώρες, φέρνω στο μυαλό μου το βλέμμα σου. Ασυνείδητα και αβίαστα, έρχεται και τρυπώνει στο νου, και αντικατοπτρίζεται ολοζώντανο απέναντι μου.
Αυτό το βλέμμα το τόσο καθαρό, τόσο έντονο.. σα να σε κοιτά και να διαβάζει κατευθείαν τη σκέψη σου.
Αυτά τα φλογερά σου μάτια, που υπνωτίζουν, και ζαλίζουν, και κατακρίνουν, και μαγνητίζουν, και χαμογελούν, και επιβραβεύουν, και ταξιδεύουν...
Κι αν τα μάτια αυτά μείνουν καρφωμένα στα δικά μου, φοβάμαι ώρες ώρες μήπως χαθώ μέσα τους, και ξεχαστώ, και προδοθώ.
Μα πιο πολύ φοβάμαι πως τα μάτια σου αυτά, αυτό το βλέμμα σου, έχει τη δύναμη να ανοίξει την καρδιά μου και να ξεδιπλώσει την ψυχή μου...
Και αν ναι... τότε τι;...

Φρανgile...

Το λεωφορείο έφτασε στην στάση. Ανέβηκε και κάθισε σε μια ελεύθερη θέση, είχε δρόμο αρκετό να διανύσει. Στ' αυτιά της τα ακουστικά όπως πάντα, με τη μουσική να συντροφεύει τις σκέψεις της. Ανάμεικτα τα συναισθήματα, η διάθεση της εναλάσσεται συνεχώς αυτές τις μέρες, ειδικά σήμερα. Τελευταία μέρα, όμως δεν θέλει να τελειώσει. Κάπου μέσα σε όλο αυτό βρήκε μια ζωντάνια ξεχασμένη, μια συνήθεια περασμένη, μία κόπωση λυτρωτική και μια ανάγκη κρυμμένη.
Όχι πως δεν απολαμβάνει την καθημερινότητα της,φυσικά και το κάνει. Νιώθει γεμάτη από τόσα πράγματα, δημιουργική με τόσους διαφορετικούς τρόπους, ευχαριστημένη που ζει αυτό που αγαπάει και που αγαπάει αυτό που ζει. Κι όμως...κάτι λείπει. Κάτι μεταξύ του να δίνει με αστείρευτη ενέργεια τον εαυτό της και να δίνεται ολοκληρωτικά με έναν τρόπο αλλιώτικο και τόσο γνώριμο... 
Τα βάζει με τον εαυτό της που μελαγχολεί... άλλωστε έχει φτάσει ως εδώ γεμάτη εφόδια, εμπειρίες, έχοντας κερδίσει πολλά. Αυτό το παραπέρα όμως, που θα μπορούσε να είναι άλλο από αυτό που είναι, την τρώει βαθιά ώρες ώρες, της ξυπνάει συναισθήματα δυνατά. Ξύνει πληγές επιμελώς κλεισμένες και οδηγεί στην αναπόληση στιγμών και στη προσμονή νέων, που όμως είναι τόσο λίγες πλέον...
Δεν είναι του χαρακτήρα της να μεμψιμοιρεί, να μη βλέπει την θετική πλευρά. Στο κάτω κάτω είναι κι αυτή μία ευκαιρία να ζήσει πάλι κάτι απ' αυτό το όνειρο, έστω για λίγο. Να πάρει μια νέα ώθηση για τη συνέχεια, για καινούρια μονοπάτια. Κι έχοντας τα μάτια και το μυαλό της ανοιχτά, γνωρίζει ότι στο χέρι της είναι τέτοιες μικρές πολύτιμες στιγμές να ξαναρθούν. Τέτοιες μικρές εκλάμψεις που φωτίζουν το πάθος της και δίνουν πνοή στο όνειρο της...
Η playlist που είχε διαλέξει τελείωσε και, βγαίνοντας από την περιπλάνηση του νου, πατάει το κουμπί για τη στάση. Έφτασε. Και είναι πανέτοιμη και τρομερά ευτυχισμένη! Ο μελαγχολικός εαυτός της της χαμογελάει και της κλείνει το μάτι...
Φύγαμε!