Σιωπηλή Έκσταση...

Λιώνεις απαλά σε κάθε ψήγμα επιθυμίας,
κινείσαι αχόρταγα σε κάθε ευκαιρία για επαφή.
Σπασμωδική αντίδραση σε κάθε υπόνοια αγγίγματος,
μάτια πλάνα που κυριαρχούνται από ηδονή.
Σ' αγγίζω και φοβάμαι μη σε σπάσω,
τόσο εύθραυστο σε νιώθω στο πλάι μου,
σαν παιδί μικρό που αναζητά παρηγοριά,
αθεράπευτα συγκλονισμένο σε κάθε χάδι.
Ουρανός και γη έγιναν ένα για χάρη μας,
αφήνοντας στ' άστρα ίχνη της μορφής σου.
Για να οδηγείται η καρδιά μου απόψε στα μονοπάτια σου,
παρασυρμένη απ' της αγκαλιάς σου το μεγαλείο,
παραδομένη στου πόθου σου το ασυμβίβαστο.
Και κάπου εκεί, ξανά εκεί θα σε προσμένω,
καρτερικά θα περιμένω μια αναπνοή.
Μια σου ανάσα, ζωή να δώσει στη νύχτα μου
και να χρωματίσει φλογερά τις αισθήσεις μου.
Αγκιστρώσου στο τώρα και φυλάκισε τις σκέψεις σου,
πριν χαθούν στη νυχτιά.
Γιατί απόψε είσαι δικός μου!...