Προσπάθησα να βρω διέξοδο σε ότι συνήθιζε να μου δίνει ζωή. Χάθηκα σε μονοπάτια ατελείωτα, που υποτίθεται θα ξαλαφρώναν το μυαλό μου. Πλανεύτηκα από κούφια λόγια και υποσχέσεις μιας νυχτιάς, ψάχνοντας παντού τον τρόπο να γαληνέψει η ύπαρξη μου. Δέσμια της λογικής μου, φυλακισμένη του πρέπει μου, απεγνωσμένα κυριεύτηκα από μια δίψα για αλλαγή. Επιχείρησα ξανά, και ξανά, και ξανά, να αποδείξω στον ίδιο μου τον εαυτό πως ότι σκέφτομαι είναι κτήμα μου κι ότι αποφασίζω συνείδηση μου. Άσκοπα ξοδεύτηκα σε σκιές που έμειναν σκιές, σε ανθρώπους που έγιναν σκιές και σε σκιές που δεν μπόρεσαν ποτέ να φερθούν σαν άνθρωποι. Αναλώθηκα σε εφήμερες, καλουπωμένες, συσκευασμένες ευτυχίες. Παραδομένη στον κόσμο που έχτισα με το ψέμα μου, στροβιλιζόμουν σε στιγμές μεταμφιεσμένες σε γαλήνη, σε λέξεις μεταμορφωμένες σε αγάπη, σε χάδια που παρίσταναν τον έρωτα.
Μάταια... Γιατί, ότι κι αν κάνω, το μόνο που κυριεύει το μυαλό και το είναι μου, είναι το βλέμμα σου...
