Τι γίνεται όταν γυρνάς σε όσα πέρασαν για μία μόνο νύχτα; Όταν ξαναζείς όσα προσπάθησες καιρό να σβήσεις για ένα βράδυ; Όταν αγγίζεις το γνώριμο αυτό πρόσωπο, όταν φιλάς αυτά τα χείλη που τα νιώθεις δικά σου πια, όταν χαϊδεύεις το σώμα που έχεις μάθει πια σπιθαμή προς σπιθαμή... αυτό το σώμα που μπορείς να κρατήσεις μόνο γι' απόψε, μιας κι από αύριο θα το χάσεις ξανά...
Κι όμως... το κάνεις παρ' όλα αυτά, γιατί πλέον ξέρεις. Ξέρεις πως σου αρκούν αυτές οι στιγμές, σου αρκεί αυτό το ακατανίκητο συναίσθημα πόθου που σε καταβάλλει όταν γέρνει πάνω σου, αυτό το χάδι στο λαιμό που ξυπνάει τις αισθήσεις σου, αυτό το φιλί που σχεδόν σε ναρκώνει κι αυτό το βλέμμα που σε μαγνητίζει και σου φωνάζει "Σε θέλω..αχ πόσο σε θέλω"...
Μα πάνω απ' όλα, ξέρεις πως μ' αυτό το σώμα δίπλα σου αισθάνεσαι ασφαλής, είσαι ο εαυτός σου, χωρίς ντροπή, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς δεύτερες σκέψεις... Γιατί όσο μακριά σου κι αν βρίσκεται πια, αυτό το σώμα σε καταλαβαίνει, σε γνωρίζει και σε διαβάζει καλύτερα από κάθε άλλο...
Κι όλα αυτά σου αρκούν γιατί, αφού δεν μπορείς να το έχεις αλλιώς ικανοποιείσαι με το να το έχεις έτσι. Σου αρκούν γιατί σου αρέσει να ζεις αυτές τις στιγμές όταν σου προσφέρονται... Ίσως σου φέρνουν σκέψεις στο μυαλό, ίσως ξυπνάνε θύμησες, όμως αυτά όλα σβήνουν γρήγορα μπροστά σε αυτό που ζεις...
Κι εδώ κρύβεται το πιο δύσκολο ερώτημα. Αξίζει άραγε;...
Ίσως να ζω σε μια ουτοπία, ίσως και να κοροϊδεύω τον εαυτό μου, αλλά έτσι νομίζω.. Αξίζει...
Μα πάνω απ' όλα, ξέρεις πως μ' αυτό το σώμα δίπλα σου αισθάνεσαι ασφαλής, είσαι ο εαυτός σου, χωρίς ντροπή, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς δεύτερες σκέψεις... Γιατί όσο μακριά σου κι αν βρίσκεται πια, αυτό το σώμα σε καταλαβαίνει, σε γνωρίζει και σε διαβάζει καλύτερα από κάθε άλλο...
Κι όλα αυτά σου αρκούν γιατί, αφού δεν μπορείς να το έχεις αλλιώς ικανοποιείσαι με το να το έχεις έτσι. Σου αρκούν γιατί σου αρέσει να ζεις αυτές τις στιγμές όταν σου προσφέρονται... Ίσως σου φέρνουν σκέψεις στο μυαλό, ίσως ξυπνάνε θύμησες, όμως αυτά όλα σβήνουν γρήγορα μπροστά σε αυτό που ζεις...
Κι εδώ κρύβεται το πιο δύσκολο ερώτημα. Αξίζει άραγε;...
Ίσως να ζω σε μια ουτοπία, ίσως και να κοροϊδεύω τον εαυτό μου, αλλά έτσι νομίζω.. Αξίζει...
13 σχόλια:
Δεν ξέρω τι θα έκανα σε ανάλογη θέση (και ελπίζω να μην βρεθώ ποτέ), αλλά νομίζω ότι δεν αξίζει. Ξέρω είναι δύσκολο να αντισταθεί κανείς σε αυτό που θέλει πιο πολύ, αλλά μετά; Την άλλη μέρα τι κάνεις; Πάλι από την αρχή πόνος. Έτσι δεν ξεπερνάμε τίποτα, έτσι μένουμε στάσιμοι και βασιζόμαστε!
Η καρδιά-μου υπαγορεύει να σου πω ναι.Αξίζει.Παρόλα αυτά.Και για όλα αυτά.Ζήστο..
Η λογική-σκέψου πόσο θα πονέσεις μετά.Όταν θα αποχωριστείς αυτό που λατρεύεις..
Δεν ξέρω στ΄αλήθεια τι πρέπει να υπερτερήσει.Η λογική ή το συναίσθημα;
Μάλλον το τελευταίο,θα σου πω.
Κι ας είναι βαρύ το τίμημα.Τουλάχιστον άξιζε.......
φιλί
ειναι δυσκολο...αν πιστευεις οτι σου αξιζει αυτο το λιγο...λιγη ευτυχια και μετα?δεν αξιζει ρε συ..πρεπει να φανεις δυνατη!!!πες οχι!!μονο ετσι θα καταφερεις να διεκδικησεις ολοκληρωμενη καθημερινη ευτυχια με καποιον που θα στα δινει ολα καθε μερα..προσπαθησε..αυτο σιγουρα αξιζει τον κοπο..σου ευχομαι δυναμη... καταλαβαινω τι περνας...
mariw μου,
σου εύχομαι να μην βρεθείς ποτέ σ' αυτή τη θέση,τελείως αδιέξοδη...
μία λέω ότι αξίζει, μία λέω ότι ούτε στον εαυτό μου δεν λέω την αλήθεια...
Νομίζω όμως πως πλέον κλίνω στο ότι αξίζει ακριβώς επειδή δεν είναι επώδυνο το μετά όπως στην αρχή.Είναι πιο..συνειδητοποιημένο...
Σ'ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου...
Καλό σου βράδυ...
anima Μου,
κι εγώ τα ίδια λέω στον εαυτό μου και στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγω... Μόνο που πλέον η λογική μου δεν ανησυχεί για το ότι πονάω,γιατί οπως είπα και στη μαριώ δεν πονάω πια.Σίγουρα όμως είναι κάτι που μου φέρνει θύμησες, που με κάνει να σκέφτομαι πάλι πράγματα που γνωρίζω ότι είναι αδιέξοδα...
Απλώς θεωρώ πως όταν έρθει κάτι νέο, θα μπορώ πλέον νσ βάλω μια τελεία σε όλο αυτό...
Σ'ευχαριστώ πολυ για το σχόλιο...
Φιλιά..
mariposa μου,
δεν θεωρώ πως όλο αυτό είναι πια στο σημείο που με εμποδίζει να δεχτώ κάτι άλλο στη ζωή μου.Απλά μέχρι να συμβεί αυτό, δεν ξέρω που να βρω την δύναμη να αντισταθώ σε όλο αυτό... Σαν μια δίνη είναι που με ρουφάει, και παρ' όλες τις αμφιβολίες μου, εκείνες τις στιγμές θέλω τόσο πολύ να χαθώ μέσα της...
Σ'ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου...
Καλή σου νύχτα...
αξιζει και οσοι πουνε οχι απλα εξαπατουντε...
inMUSIClost,
κι εγώ έτσι νομίζω...
Το πού θα με βγάλει..θα φανεί στην πορεία...
Σ'ευχαριστώ για το σχόλιο σου...
Καλό σου βράδυ...
μια ερώτηση κ μόνο... με μια απάντηση που δε μπορείς να δώσεις...
τι νιώθεις; μπορείς να το περιγράψεις;;;
Τα συναισθήματα πολλές φορές δεν έχουν νόημα... Ποδοπατούν τη λογική μας και μας οδηγούν σε λόγια, σκέψεις, πράξεις που αν γίνουν δε γυρίζουν πίσω...
Κι αν είναι λάθος, η καρδιά ξέρει τι κάνει... Και πάντα σε λυτρώνει τη τελευταία στιγμή...
Καλησπέρα :)
προφήτη μου,
πόσο σωστή ερώτηση αλήθεια!...
Μπορώ άραγε;...
Αυτό που ξέρω είναι πως δεν μπορώ να γυρίσω εκεί που ήμουν, αλλά παρ' όλα αυτά δεν μπορώ και να αντισταθώ σε συγκεκριμένες στιγμές..ίσως και να μην προσπαθώ...Ακριβώς γιατί αυτό που νιώθω εκείνη τη στιγμή το αφήνω να με κυριεύσει...
Μπορεί και να μην έχει έρθει η ώρα ακόμα...
Καλή σου νύχτα...
Άδικη κατάρα,
σε αυτό στηρίζομαι..στο ότι θα έρθει η στιγμή που η ίδα η καρδιά και η ψυχή μου θα με λυτρώσουν...
Καλώς ήρθες...
ευχαριστω που ανοιξες την ψυχη σου και μοιραστηκες μαζι μας τις εμπειρίες και τα συναισθηματα σου. Τωρα που διαβασα ισως και να καταλαβαινω πως εκανα λαθος τοσο καιρο να κρινω καποια φιλη μου για τον ακριβως ιδιο λογο που περιγραφεις. Ομως πως μπορω να εχω γνωμη οταν δεν το εχω ζησει καν?
ευχαριστω και παλι, μου εδωσες τροφη για σκεψη :)
Liani
Δημοσίευση σχολίου