Κακές συνήθειες...

Έπιασε αέρας και μια ψύχρα απλώθηκε στο πρωινό. Παράξενο, τέτοια εποχή. Στο μπαλκόνι με καφέ και τσιγάρο σκεφτόταν την τραγική ειρωνία της κατάστασης, το αλλόκοτο συνταίριασμα του καιρού με το χάος στις σκέψεις της. Τράβηξε μια καλή ρουφηξιά και άφησε τον καπνό να θολώσει για λίγο το νου, για λίγο μόνο. Έκλεισε τα μάτια και έφερε εμπρός της τη θάλασσα, ταξίδεψε μέσα στο μπλε και στον μελωδικό χορό των κυμάτων. Κι έπειτα πέρασε σε κάθε είδους λογισμούς, συλλογισμούς αναλογισμούς απολογισμούς... δες παιχνίδια που σκαρώνουν οι λέξεις καμιά φορά.
Λιγοψυχία, αδυναμία χαρακτήρα ή ένα ακόμη ανθρώπινο στάδιο; Τα έβαζε με την πάρτη της, προσπαθώντας να καταλήξει στο αν είχε το δικαίωμα μιας τέτοιας αντιμετώπισης ή αν ήταν ένα παραιτημένο μικρό ανθρωπάκι. Έφταιγε αυτή η ηλίθια ανάγκη και απαίτηση τελειότητας στην οποία είχε υποβάλλει τον εαυτό της, ή τελικά την χαρακτήριζε μια αλλοπρόσαλλη υπερβολή σε όλα που την έκανε να μοιάζει γελοία; Ήταν όντως θεμιτό και "φυσιολογικό" να αφήνεται σε τέτοιες σκέψεις και συναισθήματα, ή απλώς θυματοποιούσε το άτομο της;
Κάπως έτσι τελείωσε το τσιγάρο, κάπως έτσι φουρτούνιασε και η θάλασσα. Έπιασε να στρίψει το επόμενο, ενώ με βαθιές ανάσες βάλθηκε να ημερέψει πάλι το κύμα.
Μια γουλιά καφέ και μια καλή ρουφηξιά απ' το τσιγάρο.
Κακές οι συνήθειες, αυτό όμως το πρωινό ήταν δικό της...