Να με θυμάσαι...

Οι μνήμες χάνονται στο πέρασμα του χρόνου
και κυλάνε,
ποτάμια οι στιγμές που ρέουν, γίνονται λήθη
και περνάνε.
Φυτεύω λέξεις, σκέψεις και όνειρα
που τη ψυχή γεμίζουν
και ξαγρυπνώ με τις ματιές
που το μετά ορίζουν.
Με ένα χάδι, ένα φιλί, μια λέξη μόνο
που δύναμη έχει και ριζώνει.
Με μια ανάσα αιθέρια, μια αγκαλιά
κι ένα λεπτό που δεν τελειώνει.
Στέκω βουβός καημός, στερνός λυγμός,
κοιτώ απλά το πριν που χάνεται.
Χαμογελάω στο μετά, με κόπο τόσο
που μόνο η καρδιά αισθάνεται.
Απλώνω το χέρι να προλάβω,
να αλλάξω το φινάλε έστω αργά.
Μα το ποτάμι κυλάει και κυλάει και κυλάει
κι εγώ είμαι εδώ
και στα είπα όλα,
στα είπα τώρα.
Ώρα λοιπόν να σβήσω το άστρο μας,
κάπου μακριά...
Να με θυμάσαι...