"Απόψε κράτα με απ' το σπασμένο μου φτερό, στον τελευταίο μας χορό"...

Λένε πως ο χρόνος λειτουργεί σαν γιατρικό και επουλώνει, είτε το θέλεις είτε όχι, είτε το πιστεύεις είτε όχι.
Λένε πως όσο πιο μακρινές οι στιγμές και οι αναμνήσεις, τόσο πιο ανάλαφρη και ανώδυνη η θύμιση.
Λένε και κάτι πιο σκληρό... Όλα τελειώνουνε κι όλα περνάνε.
Το μόνο που κανείς, τόσο έξυπνα, δεν αναφέρει είναι η διαδρομή. Είναι το πώς φτάνεις στο πέρασμα του χρόνου, στην ώρα που όσα έχουν τελειώσει έχουν περάσει κιόλας.
Πώς γεμίζει το κενό που έχει ανοίξει μέσα σου... ή πώς χάνεται, πώς αποχωρίζεσαι αυτό το κομμάτι σου που έμεινε κενό.
...Το μυαλό λειτουργεί πολύ παράξενα, σχεδόν προστατευτικά για την καρδιά και τη ψυχή πολλές φορές. Θα θολώσει τη μνήμη.. Θα σβήσει τη μυρωδιά την τόσο γνώριμη, την αίσθηση που αφήνει το άγγιγμα, το φιλί, την ανάγκη για την αγκαλιά... Έως τότε...
Άραγε μέσα από τις πιο άγριες στιγμές μας εμφανίζονται οι πιο μεγάλες δειλίες μας;
Άραγε είναι τόσο εύκολο να χαθείς και να μη μπορείς να βρεις το δρόμο σου;
Άραγε είναι τόσο κοινότυπο οι σκέψεις σου να ταξιδεύουν συνεχώς και να γυρίζουν σε όσα προσπαθείς να μη φέρνεις στο μυαλό σου;
Και απλά να κάνεις υπομονή, γιατί κάποια στιγμή ο χρόνος θα διορθώσει τα πάντα... ή σχεδόν τα πάντα...
Και αλήθεια, πώς μπορείς να πιστεύεις ότι το εγώ σου δεν είναι αρκετό, όταν ό,τι είσαι είναι απλώς υπέρογκο και θαυμάσιο;...

07.06.2013

01.04.2013...Untitled...

Θέλω να μας κλείσω σε μια σφαίρα απόκοσμη.

Σε ένα σύμπαν διαφορετικό από αυτό.

Εκεί που δεν υπάρχουν τόσα πρέπει και τόσα μη.

 Εκεί που η σκέψη είναι ανάλαφρη και το μυαλό απελευθερωμένο.

Εκεί που θα μπορώ να χάνομαι στο βλέμμα σου και να αποκοιμιέσαι στην αγκαλιά μου. Θα μπορώ να μάθω κάθε εκατοστό του κορμιού σου γρήγορα, εύκολα, αβίαστα.

Ο χρόνος απλώς δεν θα υπάρχει για εμάς, θα είναι κάπου ξεχασμένος.

Θα μπορείς να μου μιλάς και να μου ξεδιπλώνεσαι χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς καμιά σκέψη.

Θα είσαι εσύ εγώ κι εγώ θα είμαι εσύ.

Και οι δυο μαζί θα είμαστε ένα...